mizrakhiberia

„შთანთქმა“ მუყაო/აკრილი 70x50 2025 ნამუშევარი თითქოს სამყაროს სიღრმეში ჩაყვინთვის გამოცდილებაა — იქ, სადაც ფორმა იშლება და ფერი იწყებს მეტყველებას. მუქი იისფერის ღრმა ტონები თითქოს მოძრაობენ ცენტრისკენ, იქ სადაც სინათლე ქრება და ჩნდება უხილავი სიმშვიდე. ეს სივრცე ერთდროულად შიშის და სიმშვიდის ადგილია — ადგილი, სადაც საკუთარ „შთანთქმულ“ მდგომარეობას არ ეწინააღმდეგები, არამედ მასში ჩადიხარ, რათა იქიდან ახალი სუნთქვა ამოიტანო. ნამუშევრის ტექსტურა ქმნის შეგრძნებას, თითქოს მატერია თვითონ იწოვება სივრცეში — როგორც სიზმრის უკანასკნელი ფენა, რომელიც ჯერ კიდევ ცდილობს ფორმის შენარჩუნებას, სანამ მთლიანად შთაინთქმევა სიჩუმით.

"სიჩუმის სივრცეები" მუყაო/აკრილი 70x50 2025 ეს ნამუშევარი ჰორიზონტთა მისტიკაში ჩაღრმავების მცდელობაა — იქ, სადაც ზღვარი რეალობასა და წარმოსახვას შორის ნელ-ნელა ქრება. ფერთა ფენები — მიწისფერი, ლურჯი, იისფერი და თბილი ნარინჯის ტონები — ქმნის მოძრაობას, რომელიც თითქოს თავად დროის დინებაა. ქვედა ნაწილის ნისლოვანი ფაქტურა თითქოს სიზმრიდან წამოსული სუნთქვაა — უხილავი დინება, რომელიც გამოდის სიჩუმიდან და იქვე იშლება. ეს არის სივრცე, სადაც ყველაფერი ჩერდება, მაგრამ ამ სიჩუმეში სიცოცხლე მძაფრად იგრძნობა. ეს ნამუშევარი არაა კონკრეტული ლანდშაფტის ასახვა — ეს შინაგანი მდგომარეობაა, როცა ადამიანი ბუნებას ემსგავსება. ესაა მომენტი, როცა ფერი ხდება გრძნობა, ხოლო ჰორიზონტი — შინაგანი საზღვარი, რომლის იქითაც სხვა სიღრმე იწყება. ნამუშევარი ეკუთვნის სერიას „სიჩუმის სივრცეები“, რაც ერთგვარი კვლევაა ფერისა და ჰაერის ურთიერთობის — როგორ შეიძლება მყარი ფორმა გადაიქცეს მოძრაობად, ხოლო ხილული სივრცე — შინაგან განცდად.

ტილო/აკრილი 100x70 2025 „სულის ამოსუნთქვა“ შინაგანი სინათლის განცდის ვიზუალური გამოვლენაა — იმ უხილავი ძალის, რომელიც თითქოს თავად ირჩევს ფუნჯს, ფერს და მიმართულებას. ცენტრალური ბირთვი ბრწყინავს არა როგორც კონკრეტული ვარსკვლავი, არამედ როგორც სიცოცხლის საწყისი ენერგია — ბრწყინვალება, რომელიც იმავდროულად არის სიმშვიდეც და მოძრაობაც. ფერის თანდათანობითი გადასვლები ქმნის სივრცეს, სადაც სინათლე და სიბნელე ერთმანეთს ერწყმის, და მათი ზღვარი ქრება — თითქოს დრო აღარ არსებობს. ეს არ არის მხოლოდ აბსტრაქცია, არამედ სულიერი სიბრძნის ფორმაა, რომელიც ერთდროულად გვახსენებს ადამიანის დაუმარცხებელ შინაგან ბირთვს და ღვთაებრივთან ერთობის შესაძლებლობას. მე ამ ტილოზე აღარ ვმოქმედებ როგორც მხატვარი, მე ვარ მედიატორი, მიმღები, რომელშიც გატარებულია რაღაც უმაღლესი ძალის ნაკადი, რომელიც თავად წყვეტს როგორ მოიქცეს სინათლე ზედაპირზე. სწორედ ამიტომ ნამუშევარი არ მოითხოვს ახსნას, ის უბრალოდ არსებობს, როგორც სუნთქვა, როგორც ჩუმი ამოსუნთქვა სამყაროს გულიდან.

„კვეთა“ ტექნიკა: მუყაო/აკრილი ზომა: 70×50 თარიღი: 2025 ავტორი: mizrakhiberia „კვეთა“ ერთგვარი მეტაფორაა სამყაროსა და ადამიანის შინაგან რუკას შორის. მხატვარი იკვლევს სივრცეს, სადაც ქარიშხალი და სინათლე ერთმანეთს ხვდებიან, და ამ მომენტში იბადება ახალი, სიღრმისეული წონასწორობა. ნამუშევრის კომპოზიციაში მკვეთრი კონტრასტებია — მძიმე მიწა ქვემოთ და მფეთქავი ცა ზემოთ, რომელთაც შორის თითქოს უხილავი ენერგიის ნაკადი გადის. ფერები — ცივი ცისფერი, იისფერი და მომწვანო სხივები — ქმნიან გამჭვირვალე ატმოსფეროს, სადაც ყოველი ტონალური გადასვლა საკუთარ ემოციას ატარებს. სინათლის ვერტიკალური ნაკადები თითქოს ამსხვრევენ ღრუბლებს და ქმნიან არხს რაღაც ზეგარდმო ძალისთვის — იმედისთვის, განწმენდისთვის, ან ახალი დასაწყისისთვის. „ეს არის წამი, როცა ბუნება თითქოს სუნთქავს — როცა ქარიშხალი უკვე გასულია, მაგრამ მისი ენერგია ჯერ კიდევ ცაში ტრიალებს. ჩემთვის ეს შუქი არა მხოლოდ ფიზიკური ნათებაა, არამედ შინაგანი სიგნალია, რომ ყველანაირ ბნელ დროს ბოლოს მაინც რაღაც ნათელი კვეთს.“

„სიჩუმის აფეთქება“ მუყაო, აკრილი | 70 × 50 სმ | 2025 ირაკლი მიზრახიბერია. ეს ის სამყაროა, სადაც ქაოსი და სინათლე ერთმანეთს ებრძვიან და თან ამ ბრძოლაში იბადებიან. „სიჩუმის აფეთქება“ არაა უბრალოდ ლანდშაფტი, ესაა შინაგანი ტალღის სახე — მომენტი, როცა შინაგანი სიჩუმე გარდაიქმნება ენერგიად, როცა სინათლე თითქოს შიგნიდან იფრქვევა. ფერთა სვლები აქ არ ემორჩილებიან რეალობას: ცივი ცის ტონები გარდამავალია, შავი და ლურჯი ქარივით იძვრის, ხოლო შიგნით ამოსული ნარინჯისფერი ბირთვი თითქოს სიცოცხლის ძარღვია, რომელიც მთელ ტილოს აცოცხლებს. მოძრაობა იგრძნობა არა მხოლოდ ხაზებში, არამედ თვით სტრუქტურაშიც — თითქოს ფუნჯის მონასმები აჩერებენ ქარის მორევს წამიერად, მხოლოდ იმისთვის, რომ შემდეგ ისევ გაათავისუფლონ. ეს ნამუშევარი არ არის სცენა, რომელსაც ხედავ — ეს მდგომარეობაა, რომელსაც გრძნობ. აქ სივრცე და სინათლე ერთიანდებიან ემოციურ აფეთქებად, სადაც ბუნება, ადამიანი და აბსტრაქცია ერთ სუნთქვად იქცევიან.

"სამი" (ტილო/აკრილი,2025) 70x50 ირაკლი მიზრახიბერია. ღამის საზღვარზე, სადაც სინათლე ნელ-ნელა დნება და ზღვა თავის სიღრმეს ამხელს, იბადება შინაგანი მოძრაობა — თითქოს ბუნება და გონება ერთ სუნთქვად იქცევა. მუყაოზე არ არის უბრალოდ ტალღა — ეს არის სტიქიის მეხსიერება, წყლისა და ცეცხლის დიალოგი, რომელიც ერთდროულად აწყნარებს და აღგზნებს მაყურებელს. ამ ნამუშევარში გამოყენებულია მკვეთრი, ცოცხალი ფერები — მიწისფერი წითლებისა და მუქი ცისფრის შეჯახება კი ქმნის ენერგიას, რომელიც თითქოს თავად ტილოს არხევს. ყოველი ფუნჯის მოძრაობა თითქოს ფიქრის ნაპერწკალია, კოსმოსურ ქარიშხლისკენ სვლა და ისევ სიჩუმეში დაბრუნება. „სამი“ არის ემოციის პეიზაჟი — იმ მომენტის ფიქსაცია, როცა ბუნება და ადამიანი ერთმანეთს ეხმიანებიან უსიტყვოდ. ეს ნამუშევარი გვასწავლის, რომ სიღრმე ყოველთვის ხმაურის მიღმაა, და სინათლე ყველაზე ნათელია მაშინ, როცა მის გარშემო სიბნელეა.